هماوردی علیشیر نوایی (فانی) در شعر فارسی با چهار غزلسرای بزرگ (امیر خسرو، سعدی، حافظ، و جامی)
Keywords:
تقلید، فانی، تیموریان، امیرخسرو، سعدی، حافظ، و جامیAbstract
امیرعلیشیر نوایی که در شعر فارسی دری تخلص او "فانی" بود. نوایی را پدر ادبیات ترکی میخوانند. او در شعر فارسی دری دیوانی دارد که بیشتر غزل و در کنار آن چند قصیده و تعدادی قطعه، رباعی، فرد و مسدس است. بسیاری غزلهای این شاعر به پیروی از شاعران معاصر و متقدم سروده شده. با آنکه فانی از شاعران متوسط بهشمار میآید؛ اما با اینهم نمیتوان از کنار اهمیت شعرهایش به سادگی گذشت؛ زیرا در دیوان او شعرهایی نیز هست که مهر خود را –اگرچه کمرنگ- بر آنها زده است. تقلیدهای او حتا از شاعران بزرگ، نشانهی توانایی قابل تحسین او در شعر فارسیست.
References
. تاریخ ایران کمبریج (کتاب). (۱۳۸۲).تاریخ ایران؛ دورهی تیموریان. ترجمهی یعقوب آژند. تهران: جامی.
۲. حافظ؛ خواجه شمسالدین.(۱۳۸۶). دیوان. تصحیح محمد قزوینی و قاسم غنی. تهران.
۳. خسرو؛ امیرخسرو. (۱۳۸۰). دیوان. تصحیخ محمد روشن. تهران.
۴. ریپکا؛یان، با همکاری اوتاکار کلیما. (۱۳۸۱)، تاریخ ادبیات ایران( از دوران باستان تا قاجاریه)، عیسای شهابی. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی،چاپ دوم.
۵. سعدی؛ مشرفالدین مصلح. (۱۳۸۲). دیوان. بهکوشش محمدعلی فروغی. تهران.
۶. شریف؛ ناطق و مریم. ( ۱۳۷۶، تابستان). "نامه پارسی تابستان. ایران. شماره ۵.
۷. صفا؛ ذبیح الله؛ (۱۳۸۹). مختصری در تاریخ تحول نظم و نثر پارسی. تهران: انتشارات ققنوس، چاپ چهارم.
۸. فانی (نوایی)؛ امیرعلیشیر. (۱۳۷۵). دیوان. بهاهتمام رکنالدین همایون فرخ. تهران: اساطیر.